ﺯﻧﺪﮔـــــﯽ ﻧﺎﻣـــﺮﺩاست ...

ﻗﺎﯾﻘــــﯽ ﺧﻮﺍﻫــــــﻢ ﺳﺎﺧـــــﺖ !!!
ﺑﺎ ﮐﺪﻭﻡ ﻋﻤﺮِ ﺩﺭﺍﺯ؟؟؟
ﻧﻮﺡ ﺍﮔﺮ ﮐﺸﺘــــﯽ ﺳﺎﺧﺖ، ﻋﻤـــــﺮِ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪ
 ﺑﺎ ﺗﺒــــــﺮ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺒــــﺶ،
 ﺑـــــﺮ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺍﻓﺘﺎﺩ ﺳﺎﻟﯿــــــﺎﻥ ﻃـــــــﻮﻝ ﮐﺸﯿـــــــﺪ
 ﻋﺎﻗﺒـــــــﺖ ﺍﻣـــــــﺎ ﺳﺎﺧــــــﺖ
ﭘﺲ ﺑــــــﮕﻮ ﺍﯼ ﺳﻬــــــﺮﺍﺏ
 ﺷﻌﺮ ﻧــــــﻮ ﺧﻮﺍﻫــــــﻢ ﺳﺎﺧﺖ
ﺑﯿﺨﯿـــــــﺎﻝ ﻗﺎﯾــــــﻖ
 ﯾﺎ ﮐِـــــﻪ ﻣﯿﮕﻔﺘـــــﯽ ﺗﻮ
 ﺗﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴــــــﺖ ﺯﻧﺪﮔـــــﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺮﺩ؟
ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﯾﻌﻨـــــــﯽ ﭼـــــﻪ؟؟؟
 ﺑﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﺑﺎﺷـــــﯽ ... ﺯﻧﺪﮔــــــﯽ ﺧﻮﺍﻫﯽ ﮐﺮﺩ؟ !
 ﻭﺭﻧﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﻌــــــﺮﻭ ﺳﺨـــــﻦ
 ﯾﮏ ﺧﯿــــــﺎﻝ ﭘـــــﻮﭺ ﺍﺳﺖ
ﭘﺲ ﺍﮔــــــﺮ ﻣﯿﮕﻔﺘـــــﯽ ...
 ﺗﺎ ﺷﻘﺎﯾﻖ ﻫﺴــــــﺖ، ﺣﺴـــــﺮﺗﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮﺭﺩ
ﺟﻤــــــﻠﻪ ﺯﯾﺒـــــﺎ ﻣﯿﺸﺪ
ﺗﻮ ﺑﺒﺨﺸــــــﻢ ﺳﻬــــــﺮﺍﺏ ...
 ﮐِـــــﻪ ﺍﮔﺮ ﺩﺭ ﺷﻌــــﺮﺕ
ﻧﮑﺘـــــﻪ ﺍﯼ ﺁﻭﺭﺩﻡ
ﺍﻧﺘﻘـــــﺎﺩﯼ ﮐﺮﺩﻡ
 ﺑﺨـــــﺪﺍ ﺩﻟــــــﮕﯿﺮﻡ
ﺍﺯ ﺗﻤـــــﺎﻡ ﺩﻧﯿـــــﺎ
ﺍﺯ ﺧﯿـــــــﺎﻝ ﻭ ﺭﻭﯾـــــــﺎ
ﺑﺨــــــﺪﺍ ﺩﻟـــــــﮕﯿﺮﻡ
ﺑﺨـــــﺪﺍ ﻣﻦ ﺳﯿـــــﺮﻡ
 ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧـــــﯽ ﭘﯿـــــﺮﻡ
ﺯﻧﺪﮔـــــﯽ ﺭﻭﯾــــــﺎ ﻧﯿﺴﺖ
ﺯﻧﺪﮔـــــﯽ ﭘــــﺮﺩﺭﺩ ﺍﺳﺖ

ﺯﻧﺪﮔـــــﯽ ﻧﺎﻣـــﺮﺩاست

صدایم کن

صدایم کن تا مرا در آغوش کشد زندگی

همانند پروانه ای سبک در آغوش گلبرگها

صدایم کن تا زیبا شود صدای زندگی

همانند خش خش برگ های پاییز بر سنگ فرش خیال

صدایم کن تا بند بند وجودم فدایت شود

آنگونه که حرف نامم را آوا میکنی

صدایم کن تا خشتی تازه نهم برین ویرانه

صدایم کن تا از قفس پرواز کنم سوی آسمان

صدایم کن…

خوابـــــهایــ ــم...

خوابـــــهایــ ــم...

گاهـــ ــــی زیباتر از زندگیــــ ـــــم می شونــــــ ــــد ...

کـــــــ ــــاش...

گاهــــ ــــی برای همیشـــ ـــه خــــواب مـــی مانـــــ ــدم...

ضمیرِ من و تو

در زمینی که ضمیرِ من و توست

از نخستین دیدار، هر سخن، هر رفتار

دانه هاییست که می افشانیم

برگ و باریست که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش «مِهـــر» است

گر بدان گونه که بایست به بار آیـَد

زندگی را به دل انگیزترین چهره بیــارایَد...

فریدون مشیری

قاصدک!

قاصدک!

شعر مرا از بر کن،

برو آن گوشه باغ،

سمت آن نرگس مست،

و بخوان در گوشش: و بگو باور کن، یک نفر یاد تو را دمی از دل نبرد!

پس بیا...

فکر را نو بکنیم...

عشق را سر بکشیم...

زندگی، میگذرد...

زندگی با خاطراتت

عمر زندگی با خاطراتت، 

از عمر با هم بودنمان بیشتر شده... 

مرگ زندگی

نبودن هایی هست که

هیچ بودنی جبرانشان نمی کند...!

غم هایی هست که

هیچ شادی نابودشان نمیکند...!

اویی هست که دیگر

هیچ کس برای تو او نمی شود...!

حتی خودش!!!

و اینجاست که

همه کار میکنی جز زندگی...

زندان دل

در زندان دل محبوسم


به جرم عاشقی،


در انتظار رهایی از این بند


به امید وصال تو

دوست داشتن

دوست داشتن یه نفر دیوونگیه،
دوست داشته شدن توسط یه نفر یک هدیه ست
دوست داشتن کسی که دوست داره وظیفست،
اما دوست داشته شدن توسط کسی که دوسش داری زندگیه . . .

زندگی بیهوده

زندگی،

 بدونِ تپیدنِ دل، 

بدونِ آدمی که مایه‌ی اُمید است، 

به مُفت نمی‌ارزد...