ضمیرِ من و تو

در زمینی که ضمیرِ من و توست

از نخستین دیدار، هر سخن، هر رفتار

دانه هاییست که می افشانیم

برگ و باریست که می رویانیم

آب و خورشید و نسیمش «مِهـــر» است

گر بدان گونه که بایست به بار آیـَد

زندگی را به دل انگیزترین چهره بیــارایَد...

فریدون مشیری

میپرستمتــــ

و من چه عاشقانـــــه میپرستمتــــ

تمام آن لحظـــــه هایی را کـــــه

به نام میخوانمتــــ

وتو با جانــــم گفتنهایتـــــ

مرا از خودم  بیخـــــود میکنـــــِ