عادت من

این عادت هر روزه ی من است ؛

که گاهی

بی هوا،

بی خبر،

به جایی خیره می شوم ..

کم کم غرق در فکر تو می شوم

انقدر غرق که عاقبت ،

چند قطره اشک دل تنگی

می آید می نشیند روی گونه هایم ..

بعد یواشکی آن ها را پاک می کنم ؛

دست آخر هم بلند می شوم و

خودم را با هزار فکر و کار دیگر مشغول می کنم ..

تا شاید دوباره به یادت نیفتم ...

روبرویم بنشین

وضو گرفته ام،

روبه رویم بنشین!

میخواهم نماز بخوانم...

شب

شب چه حس قشنگیه ...

وقتی تو این تاریکی و سکوت

یواشکی عکسش رو میذاری رو به روت

وبا بغض باهاش حرف میزنی ...

اشکهات جاری میشه

اما خوبه

اون نمیفهمه داری گریه میکنی

از یه جایی به بعد

از  یه جایی به بعد

آدم باید خفه شه ! خفه هااااا

از یک جایی به بعد

دیگه

نه دست و پا میزنی

نه بال بال میزنی

نه دل دل میکنی

نه داد و بیداد میکنی

نه گریه میکنی

نه...

...

از یه جایی به بعد

فقط سکوت میکنی...

...

یاد تو

دستم را بگیر

دارم به یادت می افتم!!!

به خاطر دیگران

وقتی نه دستی برای گرفتن است

نه آغوشی برای گریه نه شانه‌ای برای تکیه

 انتظار نداشته باش خنده‌ام واقعی باشد

این روز‌ها فقط زنده‌ام تا دیگران زندگی کنند !!!

به سلامتی..

به سلامتی دلی که اسمش دله ؛

نصفش آهه و نصفش گله …

عشق واقعی

عشق واقعی هیچوقت نمی میره

این هوس است که کمتر و کمتر میشه و از بین میره

"عشق خام و ناقص میگه:" من دوستت دارم " چون بهت نیاز دارم

"ولی عشق کامل و پخته میگه:"بهت نیاز دارم چون دوستت دارم

"سرنوشت تعیین میکنه که چه شخصی تو زندگیت وارد بشه،


اما قلب حکم می کنه که چه شخصی در قلبت بمونه

حرف های بی مخاطب

مثـلِ خـاطـراتــِ بَــدکـــــــــــــــــــــــــــردار،
 
تو سـرم مثــِ بـوقِ ممتــد شـــو

بـا خـودتــ جــورِ تــازه ای تـا کـن ،

بـا بــــــــــــــدی جـورِ تـازه ای بـد شـــو

مثـلِ حـرفــ هـای بـی مخـاطبــ بـاش.............................

..

توو ســرم مثــِ پنکـه مـی چـرخـی ،

دَم بکـش رو اجـاقِ چشــــــــــمِ مـن

آبــِ خـوش تو گلــوی مـن جـا خـورد ،

وقتـی چشـمـای مـن تـو رو دیــدن

مثـلِ فیلــم هـای

بـی ســرانجـامـی...................................

طـی کنــم بیخیـالـی چـی رو

توی ایـن شبـــــــــــــــــــــای بـی خـوابـی

بعــد از ایـن زِپــــــــــام* هـای دروغ ،

قـــرص هـای تشـدیـدِ بـی تـــــابـی

نگــران نبــاش ،

حـل میشــه........................................

واســه مـن مثــِ آبــِ رو آتیــش ،

مثــِ تبــ کـردنِ گُلِ یـــــــــــــخ بـاش

جستــُ و جــو کـن اتفـــــــــــــــــــــــاقِ مـنُ

تـووی ایـن جهـانِ بـی کنکـاش

مثـــِ ســایـه بــا مَنـی ،

هـمـه جـــــــا.................................

چـی مـی دونـی از گذشتــــــــــه ی مـن ،

تووی دنیــا لِـهُ و لَـوَرده شـدم

اگـه اربـابــ هـایـی هـم بــودن ،

مـن بــرای خـودم ، یـه بَــــــــــرده شـدم

لای تقـویـم حسّـــــــــــــــــــمُ

وا کـن................................

مثـلِ اعتــــــــــــراض نطفـه ببنــد ،

روی نُتــ هـای کـوکــِ بـی اعصــــــــابـــ

دنیــا رو آبــ می بــره امــروز ،

پـاشـــــو ، پـاشــــو ، پـاشــــو از خــــــوابـــ

مثـلِ حـرفـــ هـای بـی مخـاطبــ بــاش...........................

 نگـران بـاش ،

حـــــــــــــل نمیشــه......................

                                                                                          علیرضا باران

دست کوتاه

دست های ما کوتاه بود

و

خرماها بر نخیل

ما دستهای خود را بریدیم

و به سوی خرماها پرتاب کردیم

خرما فراوان بر زمین ریخت

ولی ما دیگر دست نداشتیم

کیومرث منشی زاده