کاش لااقل آنقدر ببارد که
بشود سرمان را مثل کبک زیرش کنیم
و نفهمیم چه خبر است !
این برفِ سرد دارد فقط آتش می زند
به آرامشِ نداشته مان!
کلافه ام...
اندازه غربت زنی که
دلش بغل کردن بچّه اش را میخواهد،
امّــــــــــــــــــــا دســــــــــت نــــــــــــــــــدارد....
زنـــــــــدگی بایــــــد کـــــــــرد !
گــــــاه با یـــک گل ســــــــــــرخ
گاه با یــــــک دل تنــــــ❤ــــــگ ،
گـــاه باید رویید در پس این باران،
گاه باید خندید بر غمی بی پایان .
من یک عذرخواهی به "خودم" بدهکارم !!!
برای اینــــــــکه احساســــــــــاتی بودم ،
برای اینـــــــــــــــکه یـــــــــــــک رو بودم ،
برای اینکه غـــــــــــــــــرورم را شکستم ،
برای اینکه ســــــــــــــــــــــــــاده بودم ...
بـــــــرای اینـــــکه انســــــــــــان بودم ...
" خودم "
من رو ببخش
گـاهـــے
اگــﮧ کُــل ِ دنیــــآ رو بــﮧ پــاتــــ بــریــزטּو ...
تــمــام ِ شــهــر زیــر ِ پــات بــاشــﮧ
تــو مــیــخواے کــﮧ بــﮧ آســمــوטּ زُلــ بــزنــے و
بــــگــے :
مهــمــوטּ نــمــی خــواے ؟ !
مهـــــــــــــــم نیست اکــــــــــنون
زندگــــــی ام چگـــونه میگــــذرد ،
عاشق آن خاطـــــراتی هستم که
تصادفـی از ذهــنم عـبور میکنند و
باعـــث لبخــــــــندم میشـــــوند !
آهی از سوز دلم خواهم کشید
آتشی خواهم که بر خرمن ز نم
سوزی از عمق درون خسته ام
آید و بر آسمان خنجر ز ند
رعد می اید ز تنگ سینه ام
می خروشد رود مسکون و خموش
آه اگر فریاد من بالا رود
می گریزد هر چه هست و هر چه بود
سیل ها جاری شود در کوه و دشت
هر چه تلخی سختی و نامردمیست
پاک پاک و پاک پاکش می کند
از همه دلمردگی ها در گریز
با همه دلخستگی ها در ستیز
من که تنهایم به تنها یی روم
گاه در دشت و گهی در ساحلم
گاه تنها و گهی تنها ترم
از تمام زندگی من یکسرم.