چه دیر به خودم امدم

من هنوز آمادگی بیدار شدن نداشتم

رویایی که میپنداشتم

سرابی بیش نبود

چه دیر به خودم امدم

نقش نگاهت

نشسته نقش نگاهت به چشم خواب زده

چنانکه ماه تنش را به حوض آب زده

امید آب ندارد پرنده ی عطشم

زبسکه بال به امید هر سراب زده

شبیه رود به دنبال نرمی دریا

عبور کرده ام از زندگی شتاب زده

چگونه شک نکنم دست مهربانش را؟

به حسن نیّت این مردم نقاب زده؟

بخواب ای شب رویا ، چرا که مهتابت

حلول کرده دراین سایه های خواب زده

اگرچه جای سفر روی برف می ماند

به ردپای من انگار آفتاب زده

علی ارجمند

وهم

هر آنچه پای درختانم آب می گیرم

فسرده برگی و زردی ، جواب می گیرم

من از قبیله ی دلدادگان ِ بی خوابم

که دست دلبر خود را به خواب می گیرم

امید من به وصالت ، امید آن مردی است

که گفت ماهی ِ سرخ از سراب می گیرم

چنان وجود مرا رنجه کرده این دوری

که در کنار تو هم اضطراب می گیرم

ولو به ثانیه ای سهم دست هایم باش

به قدر این که ببینم حباب می گیرم 

علی حیات بخش

سراب

این مطلب توسط نویسنده‌اش رمزگذاری شده است و برای مشاهده‌ی آن احتیاج به وارد کردن رمز عبور دارید.