مرا کجا رها کرده‌ای

مرا کجا رها کرده‌ای

که پیدا نمی شوم

بی تـــــو...!

غیرت غم

بنازم غیرت غم را

دمی نگذاشت تنهایم

درد این قصه

تمام درد این قصه همینجاست که

من احمق

فکر کردن به توی لعنتی را دوست دارد

بغض...اشک

کلی بغض توی گلوم قرنطینه شدن

این گلو دیگه ظرفیت این همه بغض رو نداره

باید یکسریشون اشک بشن

از دنیای درونم بیرون بریزن

تا جا برای بغض های جدیدتر باز بشه

اشک

حرف های زیادی برای گفتن هست

اما حروف به جای اینکه ب شکل اصوات از دنیای درونم ب دنیای خارج تجلی پیدا کنن

ب صورت قطرات اشک از چشمانم جاری میشوند 

هر قطره هزاران هزار حرف رو در برگرفته...

آرامش گمشده

لابلای قرصهای آرامبخش

به دنبال آرامش گمشده ام میگردم

افسوس دوام نمی آورند 

آرامشی کاذبند

آدما رو نمی شه شناخت

آدما رو نمی شه شناخت .......

تا وقتی که نفهمند دوسشون داری دوسِت دارن

همینکه فهمیدن دوسشون داری یه جورایی عوض میشن

و دیگه هیچوقت همون آدم سابق نمی شن ..........

هیچوقت ..........

اگر...

اگر مرگم به نامردی نگیرد

مرا مهر تو در دل جاودانی ست

وگر عمرم به ناکامی سر آید

تو را دارم که مرگم زندگانی ست

عمر من

نه روز و نه شب ،

تنها شمارش نفس های تـــو ، عمر من است !

داغونم

داغونم

به  اندازه

شنیدن یه جواب سرد

به اندازه

بغضی که ناخواسته اشک میشه

به اندازه

گریه های بیصدا

به اندازه

آرزوی مرگ