اندیشیدن به اندیشیدنِ دیگران

اندیشیدن به اندیشیدنِ دیگران ؛

ترسیدن از اندیشیدنِ دیگران درباره تو ؛

این حد بی خودی است ..

که تو در خود چندان جلف و سبک شده ای که بیم داری 

از اینکه دیگران چگونه به تو خواهند اندیشید ، 

هم از این رو هیچت در اندیشه نیست

جز اینکه به طبع دل دیگران خود را برقصانی و بچرخانی ..

پس بی خود شده ای .. 

از آنکه نقطه ی اطمینان در خود را گم کرده ای ، 

از دست به داده ای و به اسارت داوری های این و آن در آمده ای

بدین هنگام دیگر تو نیستی که با دیگران روزگار می گذرانی 

به سانی که دیگران با تو ؛ 

بلکه این تصور ترس زده ی حضور دیگران است در تو 

که تو را از تو بازستانده است .. 


{ محمود دولت آبادی }