احوالپرسی

روی شانه پاییز زدم

حالش را بپرسم

ناگاه ریخت!

گاهی پرسیدن حالی

چه دردهایی را زنده می کند...

نریمان ربیعی

یاد خدا

حسرتش به دلم مونده،

که یکبار نمازی قسمتم بشه ،

بدون یادی از دنیا ؛ پر از یاد خدا !

دلم به دو رکعتش هم راضیست ...

تنهایی

اندوهم را
نیمی به زمین دادم
نیمی به آسمــــــــــــــان
نیمــــــــــــی آب شد نیمی آبی

*
تنهایی ام را
نیمی به آسمان دادم
نیمی به زمیـــــــــــــــن
نیمی مــــــــــــــــــــــــ ـــاه شد
نیمی مــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــاهی ! !

*
سکوتم را
نیمی به زمین دادم
نیمی به آسمـــــــــــــان
نیمی رعــــــــــــــــــــــد شد
نیمی طــــــــــــــــــــــــ ــــــــوفان !
*
آیینه ی قفس نمی گذارد
پرنــــــــــــــــده فراموش کند
یــــــــــــــــــــک لحظه تنهایی خود را !
سکوت هم نمی گذارد که من تنهایی خود را فراموش کنم !!
*
پرنده به پر بدل شد
پــــر به پـــــــــــــرنده
آب به آبــــــــــــــی بدل شد
مــــــــــاه به مــــــــــــــــــاهی
رعــــــــد به طـــــــــــــــــــــوفا ن
قــــــــــــــفـــــــــ ـــــس خـــــــــالـــــــی
جـــــــــــهان از عـــــــــــــشق تـــــــــــــهی
تــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــو به خودت بدل شدی
مــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــــــــــــــ ـــــــــــــن به تنهایی

بن بست

هیچ کوچه ای به نام هیچ زنی نیست

و هیچ خیابانی …

بن بست ها اما فقط زنها را می شناسد انگار

در سرزمین من

سهم زنها از رودخانه ها تنها پل هایی است که

پشت سر آدمها خراب شده اند

... ... ...اینجا نام هیچ بیمارستانی

مریم نیست....

تخت های زایشگاهها اما

پر از مریم های درد کشیده ای است

که هیچ یک ، مسیح را

آبستن نیستند...... !!!!

معجزه

خیال با تو بودن را به هر که گفتم

جوابــم کرد،

بگذار هر کس هر چه میخواهد بگوید

من هنـــوز به معجـــزه ایمــان دارم

هوایی شدن

تـــــنهـا ،

بــی هـــوایـــی ..

آدمــی را خــفـه نــمی کـــنـد ..

گــاهـی ،

هـــوایـــی شـــدن ..

آرام آرام ..

بــــدون ِ روسیــاهـــی ..

خــامــوشــت مــی کـــــنـد !

چشمانش

همه میگویند چشمانش رنگارنگ است !

اما من میگویم چشمانش عسلی ست !

نه برای رنگش !

چون شیرینترین خاطراتم در چشمانش بود

هیچ زنی تمام نمی شود...

هیـــــــــــچ زنی

تمـــــــــــام نمی شود

وقتی …

امتداد نگاه یک مرد

تنــــــــــــــــــها

به او ختم می شود

اگر نه … که ما مـــــــــــرده ایم

و ســــــــالها بعد از این

مردانی بی چـــــشم

سر از گورستانی در می آورند …

پر از زنانِ تمــــــــــام شده ای

که از عشق

” رو” گردانده اند


ماندانا طورانی

گل

گلی از شاخه اگر می چینیم

برگ برگش نکنیم

و به بادش ندهیم

لا اقل لای کتاب دلمان بگذاریم

هی بخوانیم و ببوسیم و معطر بشویم

شایداز باغچه کوچک اندیشه مان گل روید

سهراب سپهری

قرار

بیا قرار بگذاریم هر چند شنبه

در خوابی

خیالی

… جایی

یک دلِ سیـر

هم را ببینیم